Als 14-jarige droomde Britt al van een carrière voor de klas. Op haar pad van het middelbaar naar het hoger onderwijs kwam ze de nodige obstakels tegen. Maar met heel veel doorzettingsvermogen en een beetje extra hulp, bleef ze op haar doel afgaan. Nu wil ze als studentenvertegenwoordiger en leerkracht in spe ook anderen aansporen om zich door niets of niemand te laten tegenhouden.
Wie ben je en wat studeer je bij AP?
Ik ben Britt De Beule, 23 jaar en ik studeer voor leerkracht Gezondheidsopvoeding en Mode in de bachelor Secundair Onderwijs. Daarnaast ben ik ook actief bezig met studentenparticipatie.
Waarom heb jij voor AP Hogeschool gekozen?
Ik weet al sinds mijn veertiende dat ik leerkracht wil worden, dus daar hoefde ik niet lang over na te denken. (lacht) Tijdens mijn bezoek aan de SID-in beurs en de opencampusdag had ik bij AP meteen een goed gevoel. Bovendien was AP ook de enige hogeschool waar ik de vakken Gezondheidsopvoeding en Mode kon combineren.
Ik wou aanvankelijk ook graag PKV-Cultuur doen, maar net toen ik kon gaan verder studeren is dat vak afgeschaft. Onze lector Mode wist me tijdens de infodag te overtuigen om voor Mode te kiezen. In mijn laatste jaar secundair heb ik via de Naaibar van mijn lector Mode al enkele lessen gevolgd, zo kon ik al wat meer kennismaken met het vak.
Wat heb jij in het middelbaar gevolgd?
Het middelbaar was voor mij niet de makkelijkste periode. Ik denk dat ik een beetje schoolmoe was, maar ik wilde tegelijkertijd wel dolgraag leerkracht worden. Lesgeven is voor mij echt wel een roeping: een droom die ik sinds mijn tweede middelbaar koester. Dus heb ik uiteindelijk gewoon mijn doel gesteld en ben er volledig voor gegaan.
Wat was het moeilijkste moment uit jouw opleiding?
Tijdens mijn eerste jaar heb ik me heel hard gefocust op studeren en slagen. Dat is gelukt, maar in mijn tweede jaar ben ik twee keer gedurende langere tijd afwezig geweest wegens ziekte. Dat was natuurlijk wel een serieuze domper. Ik had gewoonweg geen andere keuze dan even een pauze te nemen: mijn studies on hold zetten en hulp toelaten. Het besef dat ik niet gewoon verder kon gaan, was voor mij heel zwaar.
Ik was, en bén, nog steeds aan het herstellen. Ik combineer school (studeren, studentenraad) met een huishouden (ik woon sinds kort op mezelf via co-housing) en werk daarnaast ook nog. Dus dat vergt veel energie. Die juiste balans vinden is elke dag een uitdaging.
Ik kon, en kan, gelukkig wel op heel veel steun en begrip van mijn lectoren rekenen. Zij gaven me het gevoel dat ik ertoe deed. Het is mede dankzij hen dat ik hier nog zit.
Heb jij zelf ooit gebruik gemaakt van de extra ondersteuningsfaciliteiten bij AP?
Ja, na mijn afwezigheid heb ik de extra ondersteuning aangevraagd die ik nodig had. Individuele aanpassingen maken het, naargelang de omstandigheden, haalbaarder om je doel te bereiken. Een modeltraject is niet voor iedereen weggelegd. Je mag gerust een beetje langer over je studie doen. Ik merk sowieso dat er heel wat studenten zijn die met extra hindernissen worden geconfronteerd. Helaas zien zij vaak geen andere keuze dan te stoppen met hun opleiding. Dat is enorm spijtig, want vaak zijn er wel oplossingen.
Veel studenten zijn nog steeds terughoudend om extra ondersteuning te vragen. Ze beseffen niet dat ze hulp kunnen vragen of voelen dat te veel aan als falen. Maar hulp vragen betekent niet per se dat je zwak bent, en een buis betekent niet per se dat je er totaal niks van kan. Soms moet je gewoon opnieuw proberen. Vooral niet opgeven.
Zelf maak ik me daar ook nog regelmatig schuldig aan, hoor. (lacht) Maar ik heb intussen wel ingezien dat mijn studie spreiden de juiste keuze was. Zo kan ik eigenlijk het meeste bijleren en veel beter aan mezelf werken. Student zijn draait uiteindelijk niet alleen om feesten of je resultaten, maar ook over de persoonlijke groei die je doormaakt. Iedere student heeft issues, maar niet iedereen durft om hulp te vragen of er iets aan te doen. Ik probeer anderen ook steeds te motiveren om hun problemen niet gewoon te laten aanslepen, maar ze aan te pakken.
Je biedt zelf ook steun aan studenten als studentenvertegenwoordiger?
Klopt. Ik heb zowel in de Algemene Studentenraad (ASAP), de STUVO-raad als de departementale studentenraad gezeten. In mijn eerste jaar was ik net te laat om me kandidaat te stellen. Ik heb wel de vergaderingen mee bijgewoond en zo de studentenraad en Anika (de studentencoach) beter leren kennen. Het jaar erna ben ik effectief verkozen tot studentenvertegenwoordiger en zelfs tot voorzitter van de departementale studentenraad (Onderwijs & Training). Het was een groot voordeel dat ik toen al wat was ingewerkt.
Studentenparticipatie mag sowieso nog wel wat meer in de kijker gezet worden. Het is fijn dat er steeds meer geluisterd wordt naar studenten, en dat je mee iets te zeggen hebt in zo'n grote organisatie. De studentenraad is een heel hechte groep en draagt ook echt bij tot je persoonlijke groei. Ik heb via deze weg mooie dingen verwezenlijkt, vrienden voor het leven gemaakt, extra competenties ontwikkeld en ook andere studenten begeleid om het beste van zichzelf te geven. Uit mijn rol als studentenvertegenwoordiger heb ik altijd heel veel voldoening gehaald. Trouwens, élke student kan studentenvertegenwoordiger worden. Je hebt er heus geen superkrachten voor nodig, wij zijn uiteindelijk ook maar 'gewone' mensen. (lacht)
Je bent intussen ook APbassadeur geworden?
Voor mij is dit ook weer gewoon een extra uitdaging. Hoewel ik een work in progress ben, ben ik uiteindelijk ook gewoon een student zoals vele anderen. Ik wil vooral tonen dat ik ben blijven doorzetten, en dat ik desondanks alles hier toch nog sta. De ene dag is de andere niet. Ik loop nog vaak tegen zaken aan, maar ik wil laten zien dat dat oké is.
Heb je zelf nog goede raad voor studenten?
Laat je niet afschrikken om bepaalde beslissingen te nemen. Ik wou graag lesgeven en ben er dus voluit voor gegaan. Als alles goed gaat, studeer ik volgend jaar af. Nu ga ik zelf ook af en toe op mijn secundaire school langs op het praatcafé als spreker om de leerlingen aan te moedigen.
Wees ook niet bang om hulp te vragen, via je medestudenten, studentenvertegenwoordigers, lectoren of studentenbegeleiders ... Er is altijd wel iemand bij wie je terecht kan. Elke student heeft het weleens lastig. Je mag daar gerust voor uitkomen en hulp vragen. Dat is geen teken van zwakte. Integendeel: het maakt je alleen maar sterk(er).
Wat was het mooiste moment uit jouw opleiding?
Toen ik in mijn eerste academiejaar geen enkel herexamen had en ook mijn stage - op mijn voormalige secundaire school - kon afronden met goede resultaten. Dat was voor mij echt wel een overwinning. Het was een zwaar jaar, dat het jaar daarop helaas ook deels tot mijn ziekte heeft geleid, maar toen was ik echt trots op wat ik had verwezenlijkt. Ik was geslaagd en had zo aan mezelf en anderen bewezen dat je wél van alles in je mars kunt hebben.
Wat betekent #laatzienwatinjezit voor jou?
Dat er meer in je zit dan mensen op het eerste gezicht misschien denken. Als leerkracht en studentenvertegenwoordiger wil ik niet alleen zelf laten zien wat er in mij zit, maar dit ook bij anderen mee naar buiten brengen.
Daarnaast: dat je er ook voor uitkomt als het soms wat lastiger gaat. Hoewel ik me sterk engageer en zo misschien wat meer in de spotlight sta, denken mensen vaak dat ik enorm zelfverzekerd ben. Maar dat is niet per definitie zo. Ik worstel ook met onzekerheid, faalangst ... En dat mag ik ook gerust laten zien. Je hoeft niet altijd perfect te zijn!
Wat zijn jouw plannen en/of dromen voor de toekomst?
Ik wil heel graag gaan lesgeven, want daar ben ik uiteindelijk al jaren naartoe aan het werken. Ook met mijn ervaring als studentenvertegenwoordiger wil ik later graag meer doen. Ik heb heel wat skills geleerd (vergaderen, verslagen opstellen ...), heb leiding gegeven, en heb zelfs als jobstudent bij de Studentgerichte Diensten (SGD) workshops gegeven voor beginnende studentenvertegenwoordigers.
Een van mijn leerkrachten uit het middelbaar is alvast een enorme inspiratiebron geweest. Zij heeft me altijd heel hard gesteund toen ik het nodig had. Naast lesgeven had zij ook oog voor de persoon achter de leerling, en niet enkel voor de resultaten die je haalde op een test. Dat gevoel heb ik als studentenvertegenwoordiger ook altijd gehad: studenten die het moeilijk(er) hebben (h)erkennen en helpen. Daar haal ik enorm veel voldoening uit.
Het doet me gewoon veel als ik iets kan betekenen voor iemand anders. Het is echt geen schande als je hulp of extra ondersteuning nodig hebt. Ik heb er zelf ook heel veel aan gehad. Een extra duwtje in de rug of zelfs een simpele glimlach kan soms al zo veel doen. Dus wil ik later absoluut een job waarin ik anderen kan helpen. Al weet ik nog niet precies welke richting dat zal uitgaan ...
