Op donderdag 7 oktober geeft Rachid Atia, Erfgoedconsulent bij Stad Antwerpen een workshop rond herinneringseducatie.
Om te bepalen wie ze zijn richten mensen en groepen zich – al of niet bewust – tot het verleden. Aan de hand van historische informatie formuleren ze wie ‘ze’ zijn, welke grenzen tussen hen en de ander zijn getrokken in de loop der tijd, en wat verschillen en overeenkomsten zijn. Vaststelling: het collectieve herinneren verandert. Nieuwe groepen laten van zich horen en brengen vergeten geschiedenissen naar voren. Deze groepen eisen erkenning van hun identiteit en herinneringscultuur, en stellen de eenzijdige interpretatie van het verleden aan de kaak.
Een scholier met grootouders uit Marokko krijgt van thuis uit een ander historisch kader en andere verhalen mee dan het kleinkind van een Kempense cafébaas. Beiden vertrekken vanuit een heel verschillend referentiekader om de wereld -- verleden, heden en toekomst -- te percipiëren.
Legendes, mythologieën, gekoesterde collectieve herinneringen geven mensen een plaats in de wereld, dragen bij tot betekenis en trots. Maar een eigenschap van herinneringsculturen is dat ze met elkaar met elkaar in conflict kunnen gaan, en deel uitmaken van complexe machtsverhoudingen. De manier waarop herinneringsculturen al dan niet een plaats krijgen binnen de schoolloopbaan van leerlingen, heeft een grote (emotionele) impact op in welke mate leerlingen zich verbonden weten met de school, met de leerinhouden die op school worden aangereikt en in een latere fase in welke mate ze zich verbonden voelen met (en loyaal aan) de bredere samenleving. Met actielijnen rond “Erfgoededucatie en actief burgerschap” willen we bijdragen tot de (verdere) ontwikkeling van tools en methodieken die leerkrachten (in spe) een methodisch en didactisch kader bieden om jongeren op een gemodereerde manier kennis te laten maken met de pluraliteit aan perspectieven op het verleden en hen in te leiden in het beoordelen van verschillende ‘kennisclaims’
